تخریب نوستالوژی ها

دوباره پاییز رسیده و فصل تشدید نوستالوژی برای من! جالب است که تابستان فصل تشدید آلرژی است و پاییز نوستالوژی! و برای من که خیلی آدم نوستالوژیکی هستم چقدر وارد شدن به این فصل حال و هوای خاصی دارد. در تعریف نوستالوژی گفته اند: نوستالوژی، خاطره‌انگیز، یادمانه یا دریغ‌پنداشت یک احساس غم‌انگیز همراه با شادی به اشیا، اشخاص و موقعیت‌های گذشته است. آرزومندی عاطفی و احساس گرمی نسبت به موقعیتی در گذشته که از جنبه‌های اصلی آن دلتنگی شدید برای زادگاه است. شاید اولین بار این کامران نجف زاده بود که این اسم را یادمان داد اما به راستی این احساس از سال ها پیش همراه من بوده است. اما موضوعی که برای من جالب است تلاش ناخودآگاهم برای ای بین بردن این نوستالوژی هاست! یعنی در واقع تقلایی که برای درک بیشتر این نوستالوژی به خرج می دهم موجب از بین رفتن این احساس می شود. مثلا خاطراتی که از دوران نوجوانی همواره همراه من بود و سرانجام موجب شد کتاب روزهای مدرسه را بنویسم. اما به راستی که با چاپ و انتشار این کتاب تمام این نوستالوژی از بین رفت:

مورد دوم نوستالوژی شدیدی بود که از فصل پاییز داشتم! از جمله های پاییزی و عکس های زرد و سرخ برگ های پاییزی! این ها هم منجر به نوشتن و چاپ کتاب پاییز شد!

اما نوستالوژي پاییز خیلی شدیدتر از این حرف هاست که بااین کتاب و عکس ها از بین برود... باد هم هست در آذر ماه 91 مطلبی در همین وبلاگ به عنوان حسرت پاییز نوشتم و خیلی از نوستالوژی های پاییزی ام در آنجا یاد کردم. یکی از آن ها تصوری بود که از پاییز و حال و هوای آن در دانشگاه تهران داشتم. همین موضوع و مسائل دیگری مرا به آنجا کشاند که امسال دانشجوی دانشگاه تهران شوم! کارشناسی ارشد تاریخ علم و به امید خدا امسال اولین پاییز عمرم را در دانشگاه تهران تجربه خواهم کرد و نمی دانم که اصلا آن تصوری را که از این موضوع داشته ام تجربه خواهم کرد یا خیر! ولی امیدوارم تجربه این پاییز و به قول مطلبی که آن زمان نوشتم نشستن بر روی نیمکت های دانشگاه تهران در فصل پاییز در زیر آن درخت های بلند، نوستالوژی پاییزم را از بین نبرد!